شمال نیوز: در قلمرو جنگل و دریا، آدمیانی از خدا عمر گرفته‌اند که گذر از نغمه زمستانه را می‌دانند... بودن در برف‌های بلند بالا و قندیل‌های یخ و اکسیژن خالص را... و چیستی حَشر و نَشر با کوه و رودخانه و انبوه پرندگان را...

آنها که چادر شب به کمر می‌بندند و هر خروس‌خوان، جز "الهی قوت" بیرون نمی‌ریزد از چشم‌های‌شان.
بخاری هیزمی‌شان را چاق می‌کنند با چند تکه چوب بیشتر.

درب قندان گل سرخی‌شان را بر می‌دارند و چای شمالی دم می‌دهند با چند پَر بهارنارنج.

قلمرو جنگل و دریا، قلمرو عاشق‌هاست،آنجا هرروز آفتاب و باران و برف، شکرانه دارد.

مردانی دارد که آسوده رو به کائنات لبخند می‌زنند و از چاشت تا مغرب، سرِ باغ و مزرعه، آستین همت شان بالاست.

 
سوز و سرمای اسفند در خطه خزری‌ها عجیب رازآلود است!! انگار زمستان از نشست و برخا مخلوقات ساده، خونگرم‌تر می‌شود هرسال.
 

انگار در اتاق های محقُر و روستایی، نورِ فانوس پرتو خورشید می شود و صدای دریا، سفره‌های بی ریا و دیگ‌های جوشان آش، طعامی از بهشت می‌گردند.


در سرشت آدم‌های کرانه دریا، مهربانی بیداد می‌کند... لحن نگاه‌شان... سخاوت دست‌هایشان... قربان صدقه‌ی شاعرانه‌شان...


آنجا قناعت موج می‌زند و دروازه‌های چوبی، مرغ و جوجه و رخت‌های آویزان در باد و آفتاب، هرروز شناور است.


کاش در روزگاران پُرشتاب عمر، کمی شمالی باشیم... مثلاً در ایوان خانه‌مان بایستیم و هر بام یا شام، زُل بزنیم به راز خلقت...


سوزن و نخ برداریم و شکاف‌ها را رفو کنیم... یا گِردِ سیاه سوخته‌ترین قابلمه‌های مهربانی جمع شویم و بدانیم عشق مُسری ست...


و بدانیم اگر زادگاه‌مان جنگل و دریا و دشت نیست، نباشد؛ می شود همه‌جا صدای گنجشکان زیبا را شنید و با خود تکرار کرد جادویی ترین سرزمین‌ها را می‌شود در ذهن‌ها بنا کرد و رفت تا بالادست چشمه سارهای پُرآب، اگر عاشق بود...